કલાપીનો કેકારવ/મૃત પુત્રી લાલાંની છબી દ્રષ્ટિથી દૂર કરી
| ← હું બાવરો | કલાપીનો કેકારવ મૃત પુત્રી લાલાંની છબી દ્રષ્ટિથી દૂર કરી કલાપી |
એક ઇચ્છા → |
મૃત પુત્રી લાલાંની છબી દ્રષ્ટિથી દૂર કરી
લાલાંની એ છબી સમયથી છેક ભૂંસાઈ જાતાં
દૃષ્ટિ બ્હારે રુદન કરતાં મૂકવી યોગ્ય લાગી;
ક્યાં મૂકું તે સમજણ પડી કાંઈ એ ના ઘડી તો!
શું એ માટે મુજ ગૃહ મહીં સ્થાન એકે રહ્યું ના?
એ યાચે છે મુજ કર કને સ્થાનની યોગ્યતાને,
આંહી ? ત્યાં ? ક્યાં ? સમજણ પડી કાંઈએ ના અરેરે!
'બાલુ !' એવો મુજ મુખ થકી નિકળ્યો શબ્દ અન્તે,
બાલુ આવ્યો મુખ હાસવતો, જોઈ તેને રહ્યો હું.
'બાલુ ! દે આ પ્રિય છબી જઈ દેવીના હસ્ત માંહીં,'
એ બોલ્યો હું, છબી થઈ ગઈ દ્રષ્ટિથી દૂર ક્યાંએ;
દોડી જાતા તડતડ થતા બાલુના પાદ સુણ્યા,
થોડી વેળા ગત થઈ અને શાન્ત પાછું થયું સૌ.
થોડી વેળા ગત થઈ વલી બાલુને સાંભળ્યો મેં,
'બાપુ' એવું કહી મુજ કને દોડાતો આવી ઉભો;
'ચિઠ્ઠી છે આ', કહી ઝટ ગયો દોડતો બ્હાર એ તો,
શું જાણે, એ અમ હ્રદયની વાત શું આ હશે તે ?
ચિઠ્ઠી વાંચી, અરર દુઃખ કૈં વ્હાલીને છે થયેલું,
એ જાણે કે મુજ હ્રદયમાં કાંઈ વૈરાગ્ય આવ્યો;
ઝાંખી ઝાંખી છબી પર ન કૈં ઝાંખ જોઈ શકી તે,
તે દૃષ્ટિએ જિગર ગળતાં પૂર્ણ સૈન્દર્ય દીઠું.
'વ્હાલા ! વ્હાલા ! તુજ પ્રિય છબી કેમ સોંપી મને ત્હેં !
'શું કૈં આંસુ તુજ નયનમાં ત્યાગતાં તે ન આવ્યાં ?
'એવું છે તો ક્યમ નહીં હવે ત્યાગશે સર્વ વ્હાલાં !
'વેળા જાતાં કફની લઈને ચાલશે કાં ન ? વ્હાલાં?
'એવું હો તો કફની મુજને આપજે એક , વ્હાલા !
'મ્હારે માટે જરૂર દિલમાં રાખજે સ્થાન, વ્હાલા !'
ચિઠ્ઠી વાંચી - પલળી જરી તે આંખનાં આંસુડાંથી,
વાંચી વાંચી ફરી ફરી અને અને કાંઈ બોલી જવાયું.
'ઓ વ્હાલી ! ઓ હ્રદયઝરણી ! કેમ ત્યાગું તને હું ?
'લાલાંને એ કદિ પણ હજુ વિસરી ના શક્યો છું;
'વ્હાલી ! તું તો મુજ હ્રદયનો ત્યાગ સંન્યાસ સર્વે,
'તું પૂજા, તું પ્રભુ મુજ, પછી શોધવું કાંઈ ના છે.'
ખેંચાઈ કૈં મુજ પ્રિય કને બોલતો એ ગયો હું,
દીઠી તેને છબી નિરખીને આંસુડાં ખેરતી રે!
નેત્રે નેત્રો મળી જરી જતાં શોક તેનો ભૂંસાયો,
ઉઠી બાઝી 'પિયુ ! પિયુ !' લવી છાતીમાં તે સમાઈ.
૨૩-૬-૧૮૯૬