કલાપીનો કેકારવ/હું બાવરો
| ← ઋણ | કલાપીનો કેકારવ હું બાવરો કલાપી |
મૃત પુત્રી લાલાંની છબી દ્રષ્ટિથી દૂર કરી → |
હું બાવરો
આ આતશે તાપે તપેલો હું બળેલો બાવરો!
ઝાંખી થયેલી નૂરની તે નૂરનો હું બાવરો!
એ નૂર ના આફતાબ કૈં, એ નૂર ના હા ! વીજળી !
એ કોણ ? શું? કૈં એ નહીં ! હું ત્હોય તેનો બાવરો!
એ ગુલ હતું અંગારનું ! હું ફૂદડી તેની બન્યો !
ચોંટ્યો, ગળ્યો, દાઝી ગયો ! હું ત્હોય તેનો બાવરો!
હા ! હાય ! હાહા ! સ્વપ્નમાં એ જાગતાં એ નીંદમાં,
તેને ન હું તો ક્યાંય ! ત્હોયે હું જ તેનો બાવરો !
અક્કલ કહે છે છોડવા, હૈયું કે, 'તે ના બને.'
અક્ક્લ ગુમાવી ! દિલ બાળ્યું ! ઇશ્કનો હું બાવરો !
'એ ઝેર દેખે છે છતાં કાં માન તેને મીઠડું ?'
એ પૂછશો કોઈ નહીં ! ઉત્તર ન આપે બાવરો!'
આશક તણી નઝરે ભરી ખૂબસૂરતી જે છે સદા,
તે કોઈ માશુકને મુખે છે ? એ જ પૂછે બાવરો !
દુનિયા કહે કૈં એ ભલે ! અક્કલ કહે અંગાર છો !
મ્હારી નિગાહે પુષ્પ તો હું પુષ્પ માનું બાવરો !
મ્હેં પૂતળીના જાદુને કો જાણનારૂં જાણશે !
ખામી નઝર આવે નહીં ! એ દેખનારો બાવરો !
'હા હાય હાહા ! હાય હા હા !' એ પુકારૂં હું ભલે !
એમાં મને માની મજા તો એ મજા લે બાવરો!
કૈં પૂછનારો બાવરો ! કૈં બોલનારો બાવરો!
આ 'હાય' પુકારી રહ્યો તે બાવરો, હું બાવરો!
૨૩-૬-૧૮૯૬